Aanbevelingen van ouders voor verbetering van de behandeling van eetstoornissen

Dit onderzoek gaat over de ziekte- en behandelingsgeschiedenissen van patiënten die zijn overleden aan de directe en/of indirecte gevolgen van hun eetstoornis, vooral anorexia nervosa. Het onderzoeksrapport vormt een belangrijk document voor verbeteringen in de zorg voor de vaak nog jonge eetstoornispatiënten en voor de omgang met hun naastbetrokkenen. Aan dit onderzoek hebben ouders meegewerkt die na een lange en heftige
strijd tegen deze ziekte hun kind hebben verloren.

Wij zijn aan hen en ook aan nabestaanden van andere overleden eetstoornispatiënten verplicht om kennis te nemen van de ervaringen van deze geïnterviewde ouders. Zij hebben tijdens intensieve interviews verteld over de vele teleurstellingen en tegenslagen die zij hebben gekend, zowel tijdens de ziekteperiode als soms ook nog na het overlijden van hun kind. Dit onderzoeksrapport beschrijft de knelpunten en problemen die ze hebben ervaren op basis waarvan ze belangrijke aanbevelingen en suggesties geven voor wat er anders moet en kan. Wat uit dit onderzoek naar voren komt geldt ook voor de vele huidige en toekomstige patiënten bij wie de eetstoornis onnodig lang hun leven en dat van hun naasten domineert. Hoe eerder hersteld hoe beter, elke vermindering van terugval is levenswinst.

Het is van grootbelang dat eetstoornissen in een vroeg stadium worden herkend, dat tijdig gespecialiseerde behandeling en begeleiding wordt ingeschakeld. Ook huisartsen en andere zorgprofessionals schatten de problematiek nogal eens te licht in. Tijdig inzetten van adequate behandeling is belangrijk om het risico te beperken op een chronisch ziekteverloop met een stijgend gevaar voor het overlijden van de patiënt. De veelal nog jonge eetstoornispatiënten lopen door hun overheersende ziekte een belangrijk deel van hun persoonlijkheidsontwikkeling en hun sociale ontwikkeling mis. Verloren tijd die niet kan worden ingehaald. Er ontstaat moeilijk te herstellen of zelfs blijvende schade met daarbij ook schooluitval, arbeidsongeschiktheid en toenemend sociaal isolement. Daarom raad ik iedere behandelaar aan:
Lees dit onderzoek, bestudeer de conclusies, maak werk van verbeteringen,
help de patiënt en de naastbetrokkenen om de eetstoornis te verslaan.
Het kan en het moet!