Door: Eefje van den Heuvel
Verward en bang, zo voelde ik mij. Als ik mijzelf in de spiegel bekeek, zag ik wel dat dit niet meer gezond was, maar ik kon en wilde niet meer stoppen. Ik had het gevoel alsof dit alles was dat ik ooit had opgebouwd. Mijn veilige ruimte in mijn hoofd, waar niks mij kon raken.
Moeilijke dingen in mijn jeugd wilde ik liever niet aankijken. Ik had het gevoel dat zodra ik die opgekropte emoties zou toelaten, ik in een donker gat zou belanden. Maar ik wist ook heel goed dat ik sinds mijn eetstoornis ook niet meer mijzelf was. Er bleef steeds minder over van het energieke, spontane meisje dat ik ooit was. Toch bleef ik hulp uitstellen tot ik doorkreeg dat de eetstoornis mij aan het inhalen was. Ik merkte dat de angst rondom eten en de bewegingsdrang voelden als een gevangenis, waarin ik mijzelf bleef uitputten en ik had ook door dat ik mét de eetstoornis niet gelukkig kon zijn. Ik miste zo erg de verbinding met mijn vrienden en familie. Ik miste geïnteresseerd zijn in andere dingen dan alleen maar elke dag te laten draaien om het tevreden houden van de eetstoornisstem.
Begin 2020 kwam de coronaperiode en sloten de universiteiten en hogescholen. Achteraf denk ik dat dit mijn eerste keerpunt was. Ik kon mijn eigen regime van het weinige eten en overmatig sporten niet meer verhullen voor mijn ouders. Ik werd gedwongen om naar binnen te kijken en ik merkte hoe uitzichtloos het begon te voelen om mij voor de rest van mijn leven te laten leiden door eetregels. Ik ondervond dat alles waar ik in mijn eetstoornis zocht, pas zou kunnen gaan vinden als ik ging herstellen.
Ik startte mijn behandeling begin 2021. Toen was ik zelf al wat aangesterkt, maar ik voelde dat het aansterken mij vooral een gevoel van leegte gaf. Ik had het gevoel dat mijn hele persoonlijkheid was weggevaagd door mijn eetstoornis en had eigenlijk geen idee meer van wat ik echt leuk en interessant vond. Ik voelde eigenlijk helemaal niet meer zoveel en had juist verwacht dat mijn emoties terug zouden komen naarmate ik op een hoger gewicht zou komen.
Voor mij was het stoppen van mijn studie na twee jaar studeren ook een keerpunt. Ik koos niet alleen om te stoppen met de studie, ik luisterde voor een van de eerste keren naar mijn echte gevoel. Ik bleef maar vasthouden aan mijn studie, omdat ik geen ander pad meer in durfde te slaan, terwijl ik er geen toekomst in zag. Net zoals bij mijn eetstoornis. Ik kreeg door dat ik juist de kwaliteiten die ik bezit beter kon gaan inzetten in een studie waarbij ik meer echt in contact met mensen kon komen. Ik miste opnieuw een vorm van verbinding.
Ik onderzocht in therapie waar mijn kernwaarden lagen, wat mijn geïnternaliseerde overtuigingen waren en buiten therapie las ik mij in over maatschappelijke thema’s als de dieetcultuur, ‘’fatphobia’’, health at every size, systematische gewichtsdiscriminatie en over hoe trauma’s worden opgeslagen in lichamen. En ook over welke rollen en verwachtingen je als ‘’jonge vrouw’’ worden opgelegd en wat het voor mij betekende om uit een christelijk gezin te komen en biseksueel te zijn. Ik kreeg weer interesse in de dingen om mij heen. Dat begon bij mijn vrienden en familie. Ik wilde vertellen wat ik vond en waar ik voor stond. Ik wilde mijn kernwaarden gaan naleven in plaats van geleefd te worden door overtuigingen in mijn hoofd die helemaal niet resoneerden met iemand die ik echt wilde zijn.
Wat ik jou wil meegeven is: “one size does not fit all’’. Hiermee bedoel ik niet alleen de diversiteit die er bestaat in lichaamstypen, maar ook het aanbod van hulp in herstel kan een reis zijn waarin je opzoek gaat naar wat bij jou past. Zo heb ik verschillende vormen van therapie aangereikt gekregen tijdens mijn herstel, zowel binnen als buiten mijn traject bij een behandelinstelling. Om het onderliggende probleem aan te kunnen pakken, kunnen verschillende vormen jou helpen. Zo heb ik psychomotorische therapie, systeemtherapie, EMDR, haptotherapie (lichaamswerk), innerlijk-kindwerk en online coach cursussen gevolgd. Geef niet op als je het gevoel hebt dat een therapievorm niet voor jou werkt. Er zijn tegenwoordig steeds meer mogelijkheden.
Ik ben dankbaar voor alle hulp die mij is aangereikt en ben mij er ook zo bewust van geworden hoeveel geluk ik hierin heb gehad. Geluk met de hulp die mij is aangereikt en de support die ik van mijn omgeving heb gehad. Ik voldeed aan het stereotype van het dunne blonde meisje, het beeld dat vaak wordt gevormd bij het hebben van een eetstoornis. Eetstoornissen discrimineren niet, het kan voorkomen ongeacht je afkomst, gewicht en gender. Maar ons (zorg)systeem discrimineert (onbewust) wel. Daarom zet ik mij ook graag in bij WEET, om een zo inclusief mogelijk beeld te mogen schetsen van het probleem van eetstoornissen en mee te geven dat iedereen hulp verdient en iedereen zijn, haar of diens ruimte mag durven innemen.